Ert þú lax - eða silungsveiðimaður?

Ég er að spá í að skrifa nokkra pistla um líffræði þessara fiska - lifnaðarhætti og aðlögun. En ég nenni því ekki nema áhugi sé fyrir hendi - og ég ætla að mæla áhugann út frá heimsóknum og viðbrögðum.

kv, tolli.

Af hundum - ofnæmi og lausnum.

Ég sagði ykkur aðeins frá því í gær þegar Salka gat ekki skitið. Hún skeit í nótt og ekki meira um það að segja. Nema það að hún vakti mig í nótt - bara til  að láta vita hver stjórnar.

EN, nú langar mig að ræða annað sem kannski hund(a)eigendur ekki vita - sem er um ofnæmi hjá hundum. Ekki ætla ég að láta eins og vinur minn ónefndur sem á stundum er kallaður prófessör alvitur - nei ekki aldeilis - ég læt Hannes um það. En hvaða hund(a)eigandi kannast ekki við þreytandi einkenni svo sem hárlos eða útferð í augum. það er nefninlega svo að hundar hafa líkt og mannfólkið ofnæmi fyrir ýmsu - bæði innanhús og utan. Og þegar ég var fyrir norðan með hana Sölku um daginn þá fór hún Elfa systir mín og dýralæknir á Akureyri að segja mér frá því að hún tæki orðið blóðprufur úr hundum og sendi til ameríku til ofnæmisgreiningar. Já maður getur fengið dágóðan lista yfir það hvað hundurinn þolir og þolir ekki - bæði umhverfisþætti og fóðurtengt.

Það er nefninlega mikilvægt að þekkja sitt kvkindi - kunna á því skil og bregðast rétt við. Hér á ég við hundinn. Og þetta er nokkuð sem ég ráðlegg öllum betri-hund(a)eigendum að gera - og bregðast við af skynsemi og velvildi - ekki skjóta og spyrja svo. Maður fer ekki með barnið sitt í hlöðu ef það er með heyofnæmi....eða hvað?

Fekari upplýsingar er auðvitað að fá hjá dýralækninum Elfu Ágústsdóttur í Dýraspítalanum í Lögmannshlíð á Akureyri - númerið kann ég ekki enda hringi ég aldrei þangað. Ég hringi bara prívat - enda systir mín. Að vísu má ég ekki hringja úr partýum á nóttunni en það er önnur saga sem ég kannski segi síðar.

Í næstu pistlum hef ég ákveðið í tilefni þess að lax og silungsveiði fer að hefjast - að segja frá líffræði þeirra furðuskepna og lifnaðarháttum. Ef áhugi er fyrir hendi ?

Ekki voru þau orð fleiri.

Salka er ekki í sambandi. En meðvituð samt.

Eins og ég nefndi áður þá skrapp ég norður til Akureyrar - heimsótti fjölskyldu en enga vini. Auðvitað tók ég Sölku með - en Salka er 2ja ára Border Collie. Ég er nokkuð viss um að ferðin verður Sölku minnisstæð og þá sérstaklega heimsóknin til systur minnar Elfu - sem er dýralæknir. Ég missti út úr mér að etv. væri best að nota tækifærið og biðja dýralækninn að sprauta Sölku svo ekki yrði hún hvolpafull. Það endaði með snöggri ófrjósemisaðgerð á Sölku - tannsnyrtingu og manekyr - eða hvað það nú heitir og þykir svo fínt hjá fínufrúnum. Salka fékk sem sagt gúmmorren. Vaknaði upp í drapplitaðri samfellu og mundi ekkert eftir hvað hafði gerst - hvaða "stelpa" hefur ekki lent í svoleiðis sitúasjón...spyr ég??. En nú er ekki lengur notðaður plastkragi - þessi sem einna nothæfastur er þegar verið er að troða í sig pítu. Nei, samfella skal það vera og lúkkið verður ákaflega álkulegt - svona eins og að ganga í buxum keyptum i kaufélaginu í Varmahlíð

Ég náttúrlega sótti Sölku á spítalann um kvöldið - vildi ekki skilja hana eftir í búri á ókunnum stað. Og ef það væri ekki nóg að Salka væri í drapplitaðri samfellu og með bleiju - þá var köttur í búrinu fyrir ofan. Já, niðurlægingin var algjör. Salka, rykuð á sál og líkama, hnusaði út í loftið en gat ósköp lítið - ekki merkilegur pappír - kannski eins og hlutabréf í díkód - spennandi en verðlaus. Svo að við Salka fórum bara heim - heim til tengdó þar sem við gistum. En auðvitað var Salka ekki búin að gleyma skyldum sínum og embætti - hún er og verður hundur - og hundum ber að elta ketti - meira að segja þó maður sé í samfellu með bleiju. Það voru nefninlega tveir aldeilis óforskammaðir kettir fyrir utan húsið hjá tengdó - og Salka gerði það sem Sölku bar - hún elti þá - eða í það minnst gerði sitt besta - skakkalappaðist tvo þrjá metra, stoppaði og snéri við. Kettirnir voru á bak og burtu og hún gat lagst til hvílu - búin að sinna skyldum sínum sem hundur í þjóðfélagi manna og annarra hunda. Já við vorum stolt við Salka.

Og nú eru liðnir 5 dagar frá aðgerðinni og Salka er ennþá í samfellunni - reyndar mun hressari og getur orðið skokkað um og hnusað. Tekið rispur og verið hundur sem skammast sín ekkert fyrir að vera í samfellu - drapplitaðri og svona dálítið "low fashion". Ég held að hún sé bara nokkuð ánægð með samfelluna - svona frekar stolt af því að vera öðruvísi - rebell. Og í kvöld þegar við skruppum í göngutúr á staðinn þar sem henni þykir best að gera stykkin sín þá var hún sjálfri sér lík - ætlaði aldrei að komast í réttu stellinguna - finna réttu lyktina til að geta skitið - snérist og snérist - hokraði og hnusaði - og þegar hún var loks kominn í fílinginn þá þurfti náttúrlega þessi kattar andskoti að birtast - svona rétt til að trufla það sem hafði tekið svo langan tíma að fullkomna - og setti allt úr jafnvægi. Nú þurfti að byrja aftur. Finna lykt - rétta lykt á réttum stað. En það bara gekk ekki - og Salka hökti um í keng en fann sig ekki. Ég gafst upp - Salka gafst upp og við fórum heim. Óskitin Salka í drapplitaðri samfellu. Við verðum að reyna aftur á eftir. Já það er ekki auðvelt að vera Border Collie sem heitir Salka - í það minnsta þegar gera þarf stykkin sín.

Jæja svo var nú það. Nú er að sjá hvað gerist fyrir nóttina - en auðvitað væri hún vís með að heimta að skreppa út í nótt -bara svona til að minna mig á hver það er sem ræður! En við erum bara tvö ein heima - ég og hún Salka. Mig munar ekkert um það að fara á fætur og út í rokið - ekki þegar Salka þarf að skíta.

Strákur...svo stelpa. Allt þetta í afmælisgjöf frá mömmu.

Ég las ákaflega athyglisverða grein í sænska blaðinu Aftonbladet (linkur hér að neðan) um afmælisgjöf eina í Bretlandi. Nú þætti það líklegast ekki vera markvert að fá afmælisgjöf - í það minnsta fá ansi margir gjafir á afmælisdaginn. En þessi pakki var öðruvísi - verulega öðruvísi eða eiginlega alt öðruvísi. Jú hann Tom fékk kynskiptiaðgerð frá mömmu sinni á 15 ára afmælisdaginn. Líklegast gjöf sem erfitt er að skila - í það minnsta þega búið er að "opna pakkann".

En um hvað snýst þetta í raun. Í nútíma læknavísindum er hægt að gera ansi margt - og sem betur fer margt gott. Eins og virðist vera í tilfelli Tom sem leið vítishvalir yfir veru sinni í röngum líkama - skildi ekkert af hverju honum var pakkað inn í rangar umbúðir. Og auðvitað skilur maður að það hlýtur að vera slæmt - þó erfitt sé að setja sig í spor Tom. En Tom á góða móður sem gerði sitt til að gera honum lífið bærilegt -reyndar varð lífið ánægjulegt í fyrsta skipti fyrir Tom - sem nú heitir Melanie. Og er bara falleg ung stúlka.

Og náttúrlega sem úng stúlka þá losar hún sig við kærastann. Af því að það er svo gott að vera úng stúlka og einhleyp. Eitthvað svo mikið frelsi í því að vera einhleyp - og frjáls. En ég spyr, hvar stöndum við varðandi siðfræði vísindanna? Ber þessari úngu stúlku að tilkynna það öllum er hún bindur bagga sína með að hún hafi verið hann en sé núna hún? Ég veit það ekki. Eru til einhverjar reglur?

Það sem ég er að segja og spá í er hvort það skipti í raun einhverju máli - náttúrlega hlítur það að koma upp á yfirborðið þegar parið hyggur á barneignir - það er ljóst. Þarf Melanie til að mynda að nefna þetta þegar hún fer í launaviðtal og í ljós kemur að hún á að fá "kvenmannslaun" sem allir vita að eru lægri (skv. könnunum) - getur hún þá beitt fyrir sér þeirri staðreynd að "ég var einu sinni strákur". Tja, ekki veit ég. 

Fyrir mér er þetta þetta spurning um að fá að lifa lífinu eins og maður vill sjálfur -sem er ekkert sjálfgefið í raun - ekki núna þegar hægt er að "bæta" fyrir "mistök" náttúrunnar. Ég færi í það minnsta í aðgerð - ef ég til dæmis fæddist með auka löpp.

Og til geðlæknis ef ég hefði fæðst Þórsari. 

Og í öllu þessu tilgangurlífsinsbrölti er verið að tefja frumvarp um stofnfrumurannsóknir. Menn verða að gera sér í hugarlund tvennt: þarfir vissra einstaklinga og hæfni vísindamanna. Bera má þetta saman við knattspyrnu á knattspyrnuvelli: Bæði liðin reyna að halda boltanum inni á vellinum - reyna semsagt að vera ekki mikið að sparka knettinum út af vellinum - til að tefja ekki tímann. Ef settir eru upp battar á völlinn þá fer boltinn ekki út af - er alltaf í leik. Málið snýst nefninlega ekki um hvort heldur hvernig - þ.e. setjum "batta" utan um völlinn - setjum reglur og leyfum vísindamönnunum að sinna rannsóknum - innan "vallarnis". Með því nýtist öll tækni og þekking betur - verður þjáðum til góðs. Jafnt konum sem körlum og konum sem eiga að vera karlar og körlum sem eiga að vera konur.

það er mín skoðun.

http://www.aftonbladet.se/vss/nyheter/story/0,2789,1037447,00.html

Þegar "Skalli" stal Verinu.

Jæja Hafnfirðingar kusu burt Álverið. Og Steingrímur getur andað léttar. Líkurnar á því að hann fái álver heim í kjördæmið eru fyrir vikið mun betri - miklu betri. Og þá verður nú gaman hjá Steingrími - svona staða foreldris sem setur nammi í skál hjá sælgætissjúku barni og segir svo "nei skamm, ekki borða - bara horfa".

Það verður gaman þá - sérstaklega þegar hann kemur með rökin - umhverfisverndina og allt það. En ég er ekki viss um að Húsvíkingarnir leggi við hlustir - Steingrímur er jú bara ráðinn til 4 ára í senn og ef hann verður með eithvað múður þá bara fer hann í framboð í öðru kjördæmi næst. En mér sýnist semsagt staðan vera sú að Húsvíkingarnir geta hætt áformum um krókódílarækt - sem reyndar var ansi skondin. Sérstaklega sagan að því  þegar einhver þeirra var spurður hvernig ætti að fóðra kvikindin - þá var svarað "setjum upp skylti í vegkantinn sem á stendur BAÐSTRÖND / BEACH og þá þarf ekkert að spá í fóðrunina".

En mér fannst í það minnsta Steingrímur vera framsýnn þegar hann ét grunnskólabörnin í Hafnafirði mótmæla stækkun álvers. Þetta er það sem ég kalla "móðins" mótmæli. Látum þá sem erfa landið sjá um mótmælin.

En fyrst Hafnfirðingarnir eru svona flestir orðnir harðsvíaraðir umhverfissinnar þá langar mig að spyrja þá: Hvernig farnast Flórgaðanum á Ástjörn? Sú var nefninlega tíðin að ég las líffræði við HÍ og hafði áhuga á fuglaskoðun. Og í einum fuglakúrsinum gerðum við okkur ferð að Ástjörn til að skoða Flórgoða þar sem hann lá á eggjum - á einni af síðustu varpstöðvunum - ósnortinni Átjörninni - þessari sem er að ég held orðin eins og gosbrunnur í miðri uppbyggingunni. Til að styggja nú ekki ræfils fuglana þá skriðum við yfir túnið sem lá að vatninu - eða í raun að landinu umhverfis vatnið - því ekki mátti maður fara alveg að tjörninni - til að styggja ekki Flórgoðann. Síðan lá maður í þögninni og þorði varla að anda - í það minnsta ekki í áttina að Ástjörn - nú til að styggja ekki Flórgoðann. Og ég spyr - hvar eru fuglarnir núna - fá þeir frið? Hefur átt sér stað "Náttúruverndarhvarf" á svæðinu?

Já það er allveg stórkostlegt að fylgjast með bylgju náttúrverndar vinstrigrænna - sem líður um landið líkt og grænþörungsslykja í annars fallegum læk. En það er nú samt svo að þessi græna náttúrulega slykja getur bæði kveikt og slökkt líf - en því er jú stjórnað af skynsamri náttúru - ekki spekúlöntum sem í skyndingu verða umhverfisvænir - til að halda vinnunni. 

Ég bíð spenntur eftir þega Steingrímur fer norður og kemur viti fyrir Húsvíkingana sem ætla sér að byggja álver og fylla það af öllum þeim sem ekki fá atvinnu af því að sýna hvali í sínu náttúrulega umhverfi. Það verður sjón að sjá.

Já það er vandratað í þessu umhverfiverndarumhverfi.