Eru tryggingafélögin ríki í ríkinu?

Ég bloggaði fyrir margt löngu fyrst um ljótan árekstur sem ökumaður vöruflutningabíls frá Hólmavík olli með glæfralegum akstri.

Og svo leið og beið. Löggan í Borgarnesi gerði að lokum skýrslu - þó ekki fyrr en hátt í þremur vikum eftir að atburðurinn átti sér stað ef marka má dagsetningar á lögregluskýrslum (árekstur verður 29.06 og skýrsla gerð 17.07). Rætt var við foreldra mína og stúlkuna sem lentu í árekstrinum ásamt vitnum.

Niðurstaða þeirra skýrsla er sem hér segir: "Vitnum og ökumanni A-1316 bera saman um að ökumaður á vörubifreiðinni SA-170 hafi verið valdur af árekstrinum þó svo að hann hafi ekki lent í honum" (Lögregluskýrsla 013-2007-03362).

Og hvað svo. Jú málið dregst á langinn og kemst að lokum í hendur tryggingafélagi foreldra minna sem er Vörður. En þá auðvitað upphefst þóf - enginn vill borga. Á endanum er málið sent til tjónanefndar - sem að virðist vera félagskapur á vegum tryggingafélaganna. Þar hittast menn til skrafs og ráðagerða - og maður hlýtur að spyrja sig: hver er tilgangurinn?

En hvað um það niðurstaðan kom þaðan um hæl - og var þessi:  Mál nr. 583/07  VÖRÐUR v/ DE 986 og UI 478, SJÓVÁ v/ SA 170 og TR 216. Tjónsdagur:     29.06.2007 

Niðurstaða: Samkvæmt gögnum málsins þykir ósannað að ökumaður SA 170 eigi sök á árekstri TR 216 og DE 986.  Verður ökumaður DE 986 því að bera alla sök á árekstrinum.

Já semsagt þeir geta ekki lesið úr niðurstöðu rannsóknarinnar að vörubifreiðastjórinn Kristján Guðmundsson frá Hólmavík hafi á nokkurn hátt valdið þessum árekstri. Maður sem í lögregluskýrslu segist "ekki hafa orðið var við óhappið".... þar sem bíllinn sem hann var að mæta lendir á fellihýsi sem lenti þversum á götunni þar sem hann þvingaði ökumanninn út af veginum - og fellihýsið og bíllinn fóru í tætlur...nei hann varð ekki var við það......Kristján Guðmundsson þú ert aumkunarverður einstaklingur sem ekki átt að vera á vegum landsins. Það eru mín skilaboð.En tjónanefndin.....Já maður spyr sig aftur: hvað fer fram á þessum fundum?  Situr þetta fólk og prjónar - fór skýrslan í "prjónanefndina" í stað tjónanefndina? Eða - er staðan sú að tryggingafélögin semji sín á milli um hver ber skaðann hverju sinni? Eru tryggingafélögin yfir almenn lög og reglur hafin? Það er nefnilega svo einkennilegt að í þjóðfélagi þar sem lögboðin skylda er að tryggja ökutæki skuli það vera tryggingafélögin sjálf sem meta hvort og hvernig beri að bæta skaða.Já dæmi nú hver fyrir sig.

 

Hið óskiljanlega.

Það er undralegt tómarúm sem myndast við fráfall vinar. Hugsanir berjast um í höfðinu og engar útskýringar eru til staðar né að hægt sé að gera sér grein fyrir orsök. Þetta bara er og maður er bara að glíma við að reyna að skilja það sem algjörlega er óskiljanlegt - lífið.

Á sama tíma og einn reynir að gera allt til að fá að lifa lengur - reynir annar að gera allt til að stytta sér aldur. Hvaða skynsemi er í þessu ástandi - að vilja svo gjarnan lifa en á sama tíma vera svo óskaplega þreyttur á þessu lífi. Hver er raunveruleg ástæða þess að við erum hér og hvert er þetta hlutverk sem okkur er ætlað - er það fyrirfram ákveðið eða er hér um óskipulagt ferli að ræða sem enginn hefur nokkra stjórn á? Við bara erum?

Maður vaknar á morgnana - sinnir sínum tilbúnu mannlegu erindum allan daginn - fer heim og undirbýr sig með mat og svefni fyrir næsta dag - dag eftir dag. Engin eiginleg markmið nema auðvitað að hafa það sem allra best - mælt með mælistiku þjóðfélagsins og útkoman verðu meiri kröfur um að vilja meira til að hafa það ennþá betra og vinna meira og græða meira til að geta haft það ennþá betra sem leiðir af sér ennþá dýrari venjur sem krefjast ennþá meiri innkomu sem krefst meiri vinnu og sem veldur því að við höfum minni tíma til að gera það sem við í byrjun ætluðum okkur að gera - að njóta lífsins. Undarleg hringavitleysa sem er manni gjörsamlega óskiljanleg - en allir taka þátt í - hver með sínum hætti. Og svo verður allt hljótt. Tómarúm. Enginn tími lengur - bara búið.... 

Það er ekki fyrr en við komumst í nálægð við dauðann að maður spyr sig þessara spurninga. Og það eina sem við getum verið viss um er að við deyjum - það eitt er staðreynd. En hvenær vitum við ekki - hvernig vitum við ekki. En við förum og eftir standa þeir sem eiga inni tíma - og standa eins og við áður í okkar sporum og spyrja sig spurningarinnar - hvenær fer ég - hvernig fer ég og hvað verður um þá sem eftir verða. 

Er dauðinn kannski ekkert annað en áminning til þeirra sem eftir lifa um að njóta lífsins - vera sjálfum sér og öðrum til ánægju. Taka þátt í lífinu og láta gott af sér leiða. Ég vil trúa því. Ég vil líka trúa því núna þegar ég upplifi tómarúm og leita eftir útskýringum að við eigum erindi yfir móðuna miklu - að okkar bíði eitthvað meira.

Ég vil trúa því.

Hetjulegri baráttu er lokið - eftir stendur minning um góðan vin.

Þetta er búinn að vera erfiður dagur.Ég hef í nokkrum bloggum sagt frá hetjulegri baráttu þess góða pilts sem í dag varð að játa sig sigraðan af vágestinum krabbameininu.

Í tæpt ár hefur Kristján barist fyrir lífi sínu - stundum gengið vel en að lokum varð hann líklegast hvíldinni feginn - því baráttan var erfið og á stundum sársaukafull - það var því huggun harmi gegn að sjá hve mikil ró ríkti yfir Kristjáni þegar hann hafði kvatt þennan heim - laus við verki og vanlíðan.

Og sterkur var hann Kristján, aldrei, ekki einu sinni, hef ég heyrt Kristján kvarta og þegar hann var sem veikastur brosti hann og sagði: "þetta er allt að koma - það hafa margir það mun verra en ég". Svona var minn kæri vinur.

Í fyrsta sæti setti Kristján ávallt fjölskyldu sína og vini. Alltaf heilsaði hann mér með orðunum "sæll, hvernig hefur þú það og fjölskyldan?" og ósjaldan vildi hann fá að vita hvað hann gæti fyrir mig gert - slíkur vinur var Kristján. Og aðstoð veitti hann mér - sem ég fæ seint þakkað.

Nú ætla ég að leyfa mér að syrgja vin minn - rifja upp skemmtilegar minningar og biðja guð að styrkja fjölskyldu hans.

Blessuð sé minning míns góða vinar Kristjáns Sverrissonar.

Misþroska karlmaður.

Ekki veit ég hvort að fyrirsögnin á við um mig - en ég ætla í það minnsta ekki að dæma um það. Hitt er annað mál að hér er um ákveðið vandamál að ræða - sem auðvitað margir góðir menn gera sér full grein fyrir - þegar þroska er náð.

Ég átti skemmtilegt samtal við vin minn í dag þar sem bar á góma seinni barneignir - þ.e. þegar menn taka upp á því að eignast börn eftir margra ára hlé - og þá er um annarskonar spenning að ræða - enda þroskinn meiri en þegar "prufukeyrslan" gaf af sér afkvæmi. Karlmenn eru nefnilega ákaflega misþroska. Þeir þroskast nefnilega yfirleitt fyrst í neðra - áður en þroskinn nær upp í toppstykkið. Þetta lýsir sér auðvitað í því að svo virðist sem hegðun og atferli öllu sé stjórnað að neðan - menn stjórnast af "litla heila" - og sumir reyndar lengur en aðrir.

Ekki síður áhugavert er þetta með framhjáhald. Þar eru karlmenn margir hverjir ákaflega lúnknir. Heillast einhvernvegin alltaf af öðrum konum en sinni eigin - einskonar "skáta" tilhneiging - "vera ávallt tilbúinn" - en auðvitað öfugsnúið og kjánalegt - en það er þetta með þroskann - þörfin fyrir að stelast er jú svo sterk  - menn þurfa sumir jafnvel á hjálp að halda - misskilja það náttúrlega og ná sér í "viðhald".  Og mér auðvitað krossbrá þegar ég ætlaði í mína gufu í kvöld og sá að sundlaugarvörðurinn hafi límt miða á gluggann þar sem lesa mátti "lokað í kvöld vegna viðhalds" - já hugsaði ég - er þetta ekki aðeins of mikið af upplýsingum......

Já karlmannsskepnan er undarleg - af því verður ekki skafið. Og allt sem skilur okkur að er eitt vetnisatóm - já það er ekki meiri munur á kynsterunum  - kannski ekki skrítið þó sumir ruglist í ríminu og "villist" af leið.

Laufskálinn

Fyrir áhugasama er hægt að hlusta á viðtal við mig sem spilað var í þættinum Laufskálanum á Rás 1 í morgun.

Örlagadagurinn.

Fáir gjörningar í mínu lífi hafa haft eins miklar afleiðingar og þegar ég keypti mér sjónvarp með fjarstýringu - nema þegar ég auðvitað keypti mér video með fjarstýringu - já og auðvitað heimabíó með fjarstýringu - fyrir utan auðvitað græjurnar með fjarstýringu. Já fjarstýringarkaup hafa valdið miklum taugatitringi á mínu heimili.

Sannkallaður örlagadagur þessi fyrsti fjarstýringardagur.

það er nefnilega gjörsamlega ómögulegt að halda reiður á því hvaða fjarstýring er fyrir hvað - og þar fyrir utan eru þær yfirleitt annaðhvort týndar eða dettandi í gólfið. Þó að ég telji mig vita nokkuð vel hvernig þetta virkar þá er það svo að konan skilur auðvitað ekki neitt - enda varla von - þær eru meira og minna allar eins - en virka þó ekki nema á sitt tæki.

Svo til að kóróna þetta allt saman fór ég út í búð og kom sigri hrósandi heim með fjölnotafjarstýringu - rándýrt tæki sem átti að leysa allar hinar af hólmi. Sem hún auðvitað gerir með stæl - því nú er gjörsamlega vonlaust að finna út eða í það minnsta að muna hvaða takki er fyrir hvaða græju. Og þá auðvitað dró ég fram allar hinar fjarstýringarnar aftur - og allt er komið í steik.

Svo þegar ég held að afþreyingin - sjónvarpið - videoið - DVDið og allt dótið sé loks samtengt og geti farið að þjóna tilgangi sínum sem gleðigjafi - nú þá kemur auðvitað síminn með ADSL tengingu fyrir sjónvarp - og með því auðvitað ein fjarstýring í viðbót!

Nú er því svo komið að þegar á að horfa á eitthvað í sjónvarpinu - nú eða video - nú eða dvd - þá finnst aldrei rétt fjarstýring - hljóðið kemur ekki inn og poppið í skálinni verður ískalt - kókið orðið volgt - konan vitlaus og ég rokinn út að labba með hundinn.

já það er vandlifað í nútímanum og stundum óskar maður þess að lífið væri einfaldara - og græjurnar væru ennþá með gömlu góðu snúrufjarstýringuna einsog í gamladaga.

Græn framleiðsla á Íslandi - hreint íslenskt vatn í ílátum unnum úr olíu.

Mótmælandi við Kárahnjúka drekkur hreint íslenskt vatn úr plastbrúsa og mótmælir hástöfum stóriðju á Íslandi - misnotkun lands og náttúr. Stóriðja mengar - stóriðja er slæm.

Plast er búið til úr olíu. Olíu sem þarf að fara í gegnum olíuhreinsistöð til að verða að plasti - sem síðan hýsir hreina afurð úr hreinni náttúru. Ferli sem er staðreynd.

Menn fara mikinn í umræðunni um allar vatnsverksmiðjurnar sem eiga að rísa á Íslandi - enda ástæða til. Þetta er iðnaður sem byggir á nýtingu lands. En það er bara hluti ferlisins. Við megum ekki gleyma því að ílátin sem gjarnan eru notuð undir drykkina eru jú búin til úr allt öðrum efnum en vatni - flest úr olíu eða áli. Svo þarf að flytja framleiðsluna á markað. Og þjóð með kolefnisjöfnunardellu ætti auðvitað að geta reiknað út mengunina sem því fylgir. En það er samt sem áður nauðsynlegur fórnarkostnaður við nýtingu landsins - vatnsins.

Mér er sagt að þessar einkaþotur sem kallast Gulfstream (nafn hreinleika og fegurðar) losi eins mikið af gróðurhúsalofttegundum út í andrúmslofið á einum klukkutíma í flugi og venjuleg fjölskylda í Ameríku á heilu ári...með bílum sínum og tækjum - og öll vitum við að ameríkaninn er ekkert í sparakstri...... Hvað eru margar sambærilegar vélar hér - og hvað skyldu þær fljúga marga tíma á ári?

Ég held að krakkaormarnir með hring í nefi, augabrúnum og guð má vita hvar - þessir svokölluðu atvinnumótmælendur -  ættu að hugsa aðeins dýpra en sem nemur laugardagsnammipoka.

Allri nýtingu fylgir mengun - mismikilli - en stundum er bara staðreyndin sú að fórnarkostnaðurinn er nauðsynlegur.

 

Er nóg af fiski í sjónum?

Fiskifræðingarnir finna engan fisk í sjónum - þrátt fyrir að sjóararnir moki upp fiski og síldartorfur drepi allt kvikt í eldiskvíum.

Gamalt máltæki segir - "það er nóg af fiski í sjónum". Ég hef alltaf haldið að "fiskurinn" væri kvenfólk og þetta væri máltæki til hughreystingar. Nú er ég á annarri skoðun. Ég á nefnilega góðan vin sem er fiskifræðingur - og gengur hreint ekkert að ná sér í konu.  Hann sem sagt finnur hvorki fisk í sjónum né "fisk í sjónum".

Getur hér verið um tilviljun að ræða eða er málið bara það að fiskifræðingurinn sé haldinn einhverri "fisk blindu" - sé bara fiskifæla af verstu gerð? tja ekki veit ég.

Ég held að tími sé kominn til að fara yfir þessi mál - það er auðvitað grafalvarlegt mál ef fiskunum og "fiskunum" sé að fækka svona að jafnvel helstu sérfræðingar landsins finna hvorki fisk né "fisk".

Og ég spyr - er nóg af fiskum í sjónum?

Aum er Grímseyjarferjan.

Þetta er að verða hálf dapur farsi þessi Grímseyjarferja - sem svo kallast þó aldrei hafi dallurinn til Grímseyjar komið.

Ég hef hinsvegar komið til Grímseyjar. Fór þangað sem strákur með systkinum og foreldrum - auðvitað á gamla Drang. Ekki man ég sérstaklega eftir því að uppi hafi verið háværar kröfur um aðstöðu fyrir túrista í þá daga. En mig minnir að ferðalangar hafi setið aftur í skipinu en farangurinn hafður fremst.

Og það var töluverður hópur um borð - útlendingar í meirihluta og blikkuðu þeir okkur krakkana á bryggjunni og dáðust að dugnaði að nenna í 6 tíma siglingu til Grímseyjar - en mig minnir að svo langan tíma hafi siglingin tekið. Við vorum auðvitað nestuð líkt og tíðkaðist þegar fjölskyldan lagði upp í ferðalög - en við höfðum aldrei áður farið í siglingu og þaðan af síður í siglingu með útlendum ferðamönnum. Eftir á að hyggja hefði líklegast verið betra ef mamma hefði nestað okkur meira internasjonellt - og minna hlustað á pabba sem er svo þjóðlegur í nestunum. Við vorum semsagt með svið og annað þjóðlegt í farteskinu.

Svo var haldið úr höfn - Akureyrarhöfn því að í þá daga var Akureyrarhöfn fyrir skip - ekki skemmtibáta og líkamsræktarstöðvar eins og er í dag. Stefnan var auðvitað tekin út Eyjafjörð. Við sátum niðri krakkarnir og útlendingarnir sögðu "hæ há arjú". "Fæn" svöruðum við. Ekki vorum við búin að sigla lengi þegar mikið hungur sótti að fjölskyldunni. Pabbi gamli fussaði og benti á að við værum vart komin út úr höfninni. En við gáfumst ekki upp og ég var sendur út af örkinni til að sækja fyrsta nestisboxið. Þegar ég kom upp á þiljur sé ég að við erum á móts við Krossanes. "Mikið óskaplega hungrar mann á svona siglingum" hugsaði ég.

Niðri í matsal voru sumir útlendingarnir farnir að draga djúpt andann - sjóveikin var aðeins farin að segja til sín - því auðvitað hafði þetta fólk aldrei á sjó komið. Eldri kona kastaði hressilega upp og ælan rann líkt og hraunstraumur eftir gólfinu. Samferðafólk hennar reyndi eftir bestu getu að þurrka upp matarleifarnar frá deginum áður.

Þetta hafði nú ekki mikil áhrif á hungur fjölskyldunnar. Ég var kominn með nestisboxið og pabbi dró upp vasahníf sem hann sagði vera með reynslu enda margnotaður af afa þegar hann réri frá Hrísey í gamla daga. Útlendingarnir fylgdust með - þessir sem ennþá héldu haus. Pabbi dró upp sviðahaus og stakk úr honum augað - rétt mér og ég smjattið vel á. Ekki varð þetta til að bæta ástand útlendingana - gusurnar gengu upp úr þeim á víxl - en fjölskyldan herti átið. Hver á fætur öðrum voru sviðakjammarnir hreinsaðir.

Svona gekk ferðin - við átum og útlendingarnir ældu. Ferðin sóttist vel. Nestið sem átti að duga í þessa tveggja daga ferð kláraðist á móts við Grenivík - en í Grímsey var auðvitað hægt að fylla á. En heimsóknin í Grímsey var mér ógleymanleg og því hlakka ég til þegar hægt verður að komast þangað í bát sem hægt verður að treysta.

 

Aðstoðarmenn.

Fá stöðuheiti finnst mér flottari en "aðstoðarmaður". Einfaldlega af því að þau segja manni nákvæmlega ekki neitt.

En hvað gera aðstoðarmenn? Það sem mér finnst eitthvað svo skemmtilegt við þetta er að margir hverjir eru auðvitað ekkert til aðstoðar - eru etv. frekar til óþurftar - en eru kannski titlaðir aðstoðarmenn svona til að hafa stöðugildi - lýsa jafnvel ástandi - "hættu þessari afskiptasemi - þú ert ekki aðstoðarmaðurinn minn...." . Tja, kannski er ég heldur dómharður. Kannski erum við öll aðstoðarmenn.

En nú eftir kosningar þá hefur auðvitað umræðan um aðstoðarmenn verið ansi lífleg en aðstoðarmenn ráðherra eru jú þeir aðstoðarmenn sem mest eru í sviðsljósinu - sumir eru aðstoðarmenn af því að í þeim er fólgin aðstoð - aðrir eru aðstoðarmenn af pólitískum ástæðum og enn aðrir eru vinir eða vandamenn - og hver kannast ekki við aðstoðarmann forsætisráðherra Breta í þáttunum "little Britain" - svona hinsegin aðstoðarmaður.

Svo eru það auðvitað aðstoðarökumenn - þeir eru reyndar oftast nær "óumbeðnir aðstoðarmenn"- eru að eigin mati meira til "ráðlegginga" - en aðstoðarmenn engu að síður. Láta mann vita um leið og eitthvað ekki stemmir - hætta steðjar að eða bara til að láta mann vita - bara svona til öryggis... - svona bara til að maður viti að maður sé með aðstoðarmann. Ég er stundum með einn slíkan í framsætinu þegar ég er á ferðinni - engin nöfn nefnd auðvitað - en framhjá þeim aðstoðarmanni fara engin umferðaskilti eða merkingar án þess að mér sé á það bent....þetta má og þetta ekki...bara svona þér til aðstoðar og upplýsinga.

En flottasta aðstoðarmann hitti ég fyrir mörgum árum þegar ég skellti mér í gufubaðið á Hótel Loftleiðum - var eitthvað að þvælast fyrir sunnan og var grand á því - fékk mér hótel herbergi með mínibar og TV. En hvað um það. Ég sat þarna í gufubaðsklefanum í mestu makindum þegar inn kemur maður. Hann var auðvitað í "gufugalla" - allsber. Eftir skamma stund fór hann eitthvað að dytta að einhverju sem honum fannst ekki í lagi í klefanum - og mér auðvitað fannst það svona hálf undarlegt. "Starfar þú hér" spurði ég manninn undrandi? "já" segir hann. "Er ekki helvíti heitt að starfa svona í gufubaðsklefanum" spyr ég þá. "Nje, ég vinn ekkert í honum" segir þá maðurinn - "ég er að koma af vaktinni" bætir hann við. "Nú" segi ég - "við hvað starfar þú hér á hótelinu"?

 "Ég er aðstoðarmaður dyravarða" segir hann þá stoltur.

Já enn þann dag í dag get ég ekki gert mér grein fyrir því í hverju það starf felst. En titillinn hefur ákveðinn þunga.

Aðstoðarmaður dyravarða. Jahá.