Íslenskt var það heillin.... hollt og gott!

Það verður að segjast eins og er - það er gaman að fá skemmtilegar fréttir af ánægðum kúnnum!

Nú er Murr búið að starfa í rúmlega ár - ár sem hefur einkennst af spennandi verkefnum og á þeim tíma höfum við lagt metnað okkar í að framleiða hágæða fóður sem svo sannarlega er búið að sanna sig - fullkomin samsetning án aukaefna!

Bragð og gæði fara saman - enda fáum við fjöldann allan af skeytum frá ánægðum kaupendum - og læt ég fylgja hér eitt frá henni Kleopötru -

Takk fyrir mig...

 

"Stelpan" mín er svo kurteis og lítilát að ef hún ætlar út á svalir verður að opna dyrnar fyrir hana hún ýtir ekki á dyrnar til að opna.

Og það er sama með matinn, hún er mötuð eða það er sett í dallinn hennar, og þá borðar hún, en að hún sæki mat upp á borð er ekki til í dæminu.

Nema í gær þá hafði vinkona komið í heimsókn til ömmu og sett hundanammi í kristalsskál á sófaborðinu. Þetta var þurrkuð lifur og nautastangir til að naga og mín stóðst ekki þessa frábæru lykt og sótti sér bæði lifur og nautastöng....nammi namm..

Það var dundað við að naga og smjatta í langan tíma...

Við þökkum fyrir okkur og eigum ábyggilega eftir að smakka meira af þessu í framtíðinni....

Kleopatra Havsteen Guðjónsdóttir  ( Celo ) sjá mynd

já - það er gaman að fá svona skemmtilegar fréttir - og við hjá Murr þökkum fyrir!¨

 Murr framleiðir hágæða fóður fyrir ketti og hunda - úr íslensku hráefni !

Lykilvitni slitastjórnar Glitnis - kominn í vitnavernd allveg eins og ÉG!

Nokkuð hefur verið fjallað um samning fyrrum fjármálastjóra Glitnis við slitastjórnina - hann kjaftar frá og fær í stað loforð um að verða ekki kærður - fer í vitnavernd! Já og Bjarni Ármannsson ku líka fá sömu meðferð!

Nú hefði mátt lesa úr fréttunum þeim að mann garmurinn væri sá fyrsti sem færi í vitnaverndar prógramm - aha..en nei ekki aldeilis - ég gekk í gegnum sama prógramm fyrstur manna fyrir ekki svo margt löngu.

Ég hafði á sínum tíma komist að því hverjir stóðu að því að bláu nammitöflurnar úr Smartísnum voru fjarlægðar! Og sú uppákoma varð þess valdandi að ég þurfti að láta mig "hverfa" - enda ljóst að slíkar upplýsingar gætu reynst skeinuhættar í höndum rangra aðila. Ég var umsvifalaust settur í "vitnaprógramm".

Nú, búandi í höfuðstað Íslands þá var ljóst að til mjög dramatískra aðgerða þurfti að grípa - mig þyrfti að flytja á afskektan stað - og í gervi sem myndi smellpassa inn í íslenska alþýðu landsbyggðarinnar. Leitað var til færustu sérfræðinga á sviðinu og nýtt útlit teiknað upp! Mér var einfaldlega breytt samkvæmt þeim stöðlum sem þekktir voru í höfuðborginni. Sú stofnun sem heldur utan um slíkar upplýsingar er Þjóðminjasafnið - sögudeild landsbyggðar. En mér skilst að nýtt ráðuneyti "landsbyggðar og lýðsráðuneyti" muni taka við þessum starfa þegar það verður sett á laggirnar.  Eins og sjá má á meðfylgjandi mynd var töluvert aðgerð að breyta mér - ekki aðeins þurfti að klæða mig að hætti landbyggðarlýðs heldur varð að gera á mér fullkomna útlits og fasbreytingu! En ofuráhersla var lögð á að ég myndi falla inn í landsbyggðarlýðinn og ekki sæist að hér væri á ferð maður í vitnavernd! Farin var leið sem þeir kölluðu fyrir sunnan "meðallandsbyggðarlúðinn".

Sem fjölskyldumaður þá er jú erfitt að kveðja börnin sín - en í ljósi þess að ekki var hægt að taka allan hópinn með þá kvaddi ég þann yngri en sá eldri fékk að fljóta með - enda alþekkt á landsbyggðinni að í för með bónda sé drengstauli .

Það er skemmst frá því að segja að við féllum vel inn í alþýðu þessa lands - og lifum ennþá fábrotnu lífi í ónefndu þorpi utan Reykjavíkur - höfum margt fyrir stafni - svo sem að greiða niður óráðsíu borgarbúa - en eins og við okkur er sagt í höfuðborginni "til þess erum við" - þá sætti ég mig við það. Að vísu var lopahúfan heit í sumar - svo nú vona ég að haustið fari að láta sjá sig.

Já það er ekki tekið út með sældinni að vera lykilvitni!

Hver er næstur ...þú?..ég?

Ég skrifaði stundum um hann Kristján vin minn sem barðist við krabbamein. En sorgin er einhvernvegin þannig að hún vill engan einn - nei - hún gerir sig eigi ánægða nema að margir hafi um sárt að binda.

 Og..ég veit að maður byrjar ekki setningar á OG...en ég geri það samt.  Vegna þess (ekki er þetta skárri byrjun) að á mínu hjarta liggur svo margt. En þegar Kristján barðist hetjulega fyrir lífi sínu þá sátum við yfirleitt tveir á sjúkrabeðinu. Ég og góður vinur. Vinir sem tóku þá ákvörðun að standa með vini okkar og gera okkar besta.

En í dag stend ég aftur í sömu sporum. Minn kæri vin er alvarlega veikur - með alvarlegt krabbamein. Maðurinn sem var og er  klettur. Maðurinn sem sagði mér að lífið væri ekkert til að leika sér með. Lífið væri gjöf og gjöfin sú gerði þær kröfur að með hana væri farið af ýtrustu varkárni.

En nú er hann sjálfur upp við vegginn hvar Kristján stóð forðum. 

Mig langar að biðja þig kæri lesandi og vinur að biðja með mér fyrir góðum vin.

takk.

"Er í fríi frá vinnu í dag..vinsamlegast leitið annað...er að sinna strandveiðum"

Mér hefur fundist vera töluverð rómantík - svona andspyrnurómantík í kringum þessar strandveiðar. Barátta gegn stóru útgerðafélögunum.

 Ég sá fyrir mér að nú gætu þeir trillukarlar sem hafa viðurværi sitt af veiðum bætt við sig og fengið örlítinn aukaskammt. Já og jafnvel þeir sem ekki hafa haft ráð á að taka sér lán fyrir kvóta gætu fengið að draga sér fisk í soðið og nælt sér í smá aukapening. Svona vítamínsprauta fyrir byggðirnar í landinu.

Og svo gerist það að ég skrepp niður á bryggju í dag og hitti þar gamlan vin. Svolítill vottur af lífi er á höfninni og það er auðvitað vel. Karlar eru að landa og ég fylgist með.

En viti menn - þarna voru þá komnir allt aðrir menn en ég hélt að strandveiðin væri hugsuð fyrir. Þetta voru menn sem ég vissi ekki betur en væru í allt öðrum störfum - starfsmenn í bönkum og guð má vita hvar.....komnir úr jakkafötunum - búnir að taka sér frí og mættir um borð. 

Nú skildi ég þegar tölvupóstinum mínum til stofnunar í bænum var svarað með sjálfvirkri svörun "starfmaðurinn er ekki við í dag..vinsamlegast leitið annað" - já..starfsmaðurinn...hann var um borð að gera klárt fyrir næstu ferð!

Er þetta semsagt markmiðið með strandveiðunum? Að búa til aukapening fyrir þá sem hafa fasta atvinnu í öðrum greinum?

Ég verð að viðurkenna að mér fannst ljóminn fara af þessu og í reynd gera þetta að markleysu.

Ég spyr - er þetta sjómennska - atvinnugrein sem mun koma byggðunum til bjargar?

Þetta er hún Kolka ....og hún hefur sögu að segja.....

Við hjá Murr fengum þetta bréf með myndum.

Ef þú átt kött - eða hund þá skaltu prufa matinn frá okkur!

bréfið hljóðar svo:

"Hér er myndir af lítilli dömu sem ég hef verið að fóðra með Urri síðustu mánuði, þegar ég fékk hana var ég í erfileikum með að fóðra hana vegna undirbits og hún var lítið lífsglöð vildi bara sofa og borða. Svo kynntist ég Urrinu hjá ykkur og breytingin er ótrúleg, þessi písl borðar í dag 2 poka og gæti torgað meiru ef hún fengi það J og er með endalausa orku, lífsglaðari og hraustari að sjá og dýralæknirinn hennar er mjög ánægður með hversu hraust hún er. Gljái á feld er meiri og hún er bara nýr hundur J"

Við hjá Murr þökkum góðar viðtökur - rétt fóður fyrir gæludýrin skiptir öllu!

Þá ómaði tónlist um dalinn allan!

Bóndinn á Hanhól gengur sem leið liggur upp hjallana og lítur eftir fé  - rétt að vita hvort skjáturnar séu ekki örugglega með lömbin.

Það er farið að bregða birtu enda ágústmánuður langt liðinn.

Kvöldin eru dýrðleg í ágúst mánuði og bóndinn í essinu sínu - fátt skemmtilegra en að ganga um hæðir og hjalla innst í Syðridal. Svo sest hann á stein og hvílir lúin bein - nýtur útsýnis út dalinn og sér Grænuhlíð baðaða kvöldsól  rísa upp úr sjónum í fjarska.

Þögnin er algjör - fyrir utan jarm í lömbum að leita sér spena að sjúga - allt þar til ómur tals berst bóndanum innan úr botni dalsins. Raddirnar hækka og bóndinn sperrir eyrun - hér fer ekki á milli mála að flutningur á ekki ómerkara verki en "Pilti og Stúlku" eftir Jón Thoroddsen er að eiga sér stað og það í botni Syðridals!

Bóndinn hlustar og nýtur heimsbókmenntanna.

Lesturinn berst frá virkjun orkbús Vestfjarða í dalbotninum. Bensi í virkjuninni í essinu sínu og spilar dalbúum til yndisauka. Að vísu má telja að bóndinn á Hanhól sé sá eini sem heyri  fyrir utan Bensa sjálfan - í það minnsta í mannheimum. En kannski falla slíkar bókmenntir í kramið hjá ferfætlingum - ekki er gott um það að segja.

Já Bensi hjá orkubúinu var fyrir það að spila tónlist og jafnvel leikrit ef svo lá á honum - og þá ekki bara fyrir sig sjálfan heldur bauð hann dalnum öllum upp á slíkar veislur! 

Einhverju sinni hafði Bensi samband við bóndann og spurði hvort hann hefði eithvað heyrt í tónlistinni hjá sér - bóndi svaraði því til að örlítinn óm hefði hann jú heyrt.  Jahá sagði þá Bensi - það lagast - ég var að fá mér nýjan magnara - þú muntu heyra mun betur næst!!

Og svo ómaði tónlistin sem aldrei fyrr og jafnvel fuglarnir tóku sér pásu og hlustuðu á Bach og félaga.

Já þessi Bensi sem svo var kallaður var eftirlitsmaður orkubúsins í Syðridal og bjó þar í herbergiskitru. Þegar línumennirnir fóru skildu þeir eftir vinnuskúra og þá vænkaðis hagur Bensa og hann flutti sig í einn vinnuskúrinn. Með allt til als við stöðina þá fékk hann sér stundum neðan í því og spilaði fyrir íbúa dalsins.

Á stundum kallaði hann eftir leigubíl og lét færa sér flösku. Í einni slíkri ferð komst leigubíllinn ekki lengra sökum snjóa en að Hanhól og var bóndinn fenginn til að framlengja ferðina enda vel jeppa búinn. Bensi brást hinn versti við - fannst þetta nú einum of langt gengið að trufla bóndann si svona - argasta ókurteisi og skammaðist út í leigubílstjórann.

Já hann spilaði ekki til að hrella hann Bensi - heldur til yndisauka.

Þrátt fyrir fábreitt líf í virkjun í Syðridal var Bensi enginn hreppsómagi - nei hann var jarðeigandi í Arnarfirði og ku hafa gefið orkubúinu jarðirnar á einhverjum tímapunkti. Ekki fylgir sögunni hversvegna - líklegast til að efla starfsemi orkubúsins og leggja sitt af mörkum svo að íbúar svæðisins fengju trygga orku um ókomin ár.

Það virðist því miður ekki hafa gengið eftir. En á kyrrlátu kvöldi má víst ennþá heyra óminn af klassískri tónlist berast frá virkjunarhúsinu í Syðridal.

Og það löngu eftir brotthvarf Bensa.

Frá Súðavík til Taiwan!

Okkur í Murr þótti nokkuð spennandi þegar við fengum fyrirspurn um vöruna okkar frá Taiwan. Í ljós kom að áhugi þeirra Taiwan búa snýr að heilnæmi Murr og Urr. Í því felst að mikil hræðsla er í Taiwan og víðast í Asíu við fuglaflensu og kúariðu.

Fuglaflensa er dauðans alvara - þó svo að fjölmiðlar hafi ekki lengur úthald að fjalla um veikina - og láta sem hún sé í rénun. Staðreyndin er sú að fuglaflensa er til staðar og fólk er ennþá að deyja úr veikinni.

Ísland er eitt fárra ríkja sem greinist EKKI með fuglaflensu eða kúariðu (Jacob Creutzfeld eða BSE) og þess vegna teljumst við hafa upp á að bjóða mjög mikið dýraheilbrigði.

Murr og Urr er framleitt úr Íslensku hráefni - og sem hægt er að rekja beint á býli. Þetta skapar mikið öryggi fyrir neytendur  - og eigendur gæludýranna. Við hjá Murr látum ekki framleiða fyrir okkur á erlendri grundu undir því yfirskyni að um íslenska vöru sé að ræða - nei við framleiðum al-íslenska vöru úr besta fáanlega hráefni og samkvæmt þörfum dýranna!!

En svo þegar aðilinn í Taiwan ætlaði að senda okkur greiðslu fyrir prufum þá kom í ljós að orðspor íslensku bankanna er í svaðinu og þeim því ráðlagt að senda ekki peninga til Íslands !! Ótrúlegt - en krónurnar fengum við þó og án teljandi vandræða.

Nú er að sjá hvort stjórnvöld nái að snúa við þessari óáran og bæta ímynd okkar og orðspor.

 

Lítil sæt saga um vinatengslin á Íslandi.....

Mikilvægi rekjanleika í framleiðslu á gæðafóðri. Gefur þú gæludýrinu þínu hvað sem er?

Við hjá Murr ehf. státum af því að vera með rekjanleika í okkar framleiðslu. Þetta þýðir með öðrum orðum að við vitum hvaðan okkar hráefni kemur - af hvaða skepnum og frá hvaða býlum - og sem öll eru íslensk!

Þetta teljum við mjög mikilvægan þátt í því að bjóða uppá 100% íslenska gæðaframleiðslu og tryggja bestu mögulegu gæði.

Okkur vitanlega er ekkert annað fyrirtæki sem framleiðir gæludýrafóður sem hefur sambærilegan rekjanleika.

Við höldum því stolt áfram okkar framleiðslu - okkar íslensku framleiðslu - sem framleidd er úr íslensku hráefni - á Íslandi!

Með þessum orðum viljum við óska öllum gleðilegra Jóla og farsældar á komandi ári!

Spurning dagsins: Veist þú hvar Icelandpet þurrfóður er framleitt?

svar: mudnöltÚ.

Í minningu undirbúnings jóla.

Nútíma jólaseríur hafa ekki þann sjarma sem þær höfðu hérna einu sinni. Nú fylgja aukaperur og þó ein slokkni þá loga hinar. Nánast viðhaldsfrítt og með öllu óspennandi.

En það var auðvitað ekki alltaf svo hér áður fyrr. Og sumir voru einfaldlega mikið flinkari við halda sínum seríum við en aðrir. Enda voru seríur á þeim tíma yfirleitt allar komnar til ára sinna - nánast lífstíðareign með tilheyrandi viðgerðum með mismiklum árangri. En upp skyldu þær fara - um hver jól.

Mér er ógleymanleg hefð sem skapaðist - en hún var sú að ég var kallaður niður á elliheimili til að hjálpa afa að setja upp seríur.

Nú hefði mátt halda að slíkt hefði verið auðvelt og fljótlegt - einkum í ljósi þess að gömlu hjónin bjuggu í einu herbergi - sem þótti vel duga fyrir gamalt fólk - því ekki voru komnar íbúðir á þeim tíma. En ekki aldeilis. Seríurnar hans afa voru nefnilega komnar til ára sinna og ómögulegt að vita hvort þær færu í gang. Afi var margbúinn að tengja sama víra og líma - og ef þær kveiktu ekki á sér þá þurfti að vinna sig í gegnum alla seríuna - peru fyrir peru - til að finna þá sem var dauð. Það var nefnilega svo að þegar ein peran gaf sig - þá slokknaði á allri seríunni.  Ef það reyndist ekki nóg - þá var hitt eftir - sem var að leita að réttri peru - en Afi átti allskyns perur af ýmsum gerðum sem honum höfðu áskotnast í gegnum árin og engin leið að vita hver var í lagi!

Þessu tók afi með tilheyrandi fussi og sveii. Alltaf sama sagan. Ár eftir ár. Og amma sat í sófanum og hló að þeim gamla - sem æstist þá til muna og fussaði yfir þeirri gömlu. Amma var ekkert í seríudeildinni - hennar hlutverk og sem hún sinnti af kostgæfni var að setja kransa yfir "dána fólkið". En það voru myndir af látnum ættingjum - og sem héngu á veggjum herbergisins. Ekki mátti gleyma neinum - enda var amma þess fullviss að með því væri fylgst að handan.

Afi púlaði - ég handlangaði og amma hló. En kostulegastar voru seríurnar tvær sem voru svo mjög komnar til ára sinna. Þær voru fallegar - plastblóm utan um ljósaperur - og sem merkilegt nokk voru einhverveginn ekki hannaðar til að þola það að hitna. Þær voru nefnilega gæddar þeim eiginleika að þegar perurnar hitnuðu þá skutust plastblómin af þeim - með tilheyrandi hvelli og fussi í afa. Og í ömmu gall "þar skaut Villi" - svo skelli hló hún.

En þessi Villi hafði verið nágranni þeirra í Ránargötunni og faðir þeirra Samherja bræðra. Amma sagði nefnilega að hann hefði verið svo ansi lunkinn með flugeldana - og svo sannarlega kunnað að skjóta upp - við tilheyrandi fögnuð viðstaddra.

Þetta var guðdómlegur tími.

Að loknu öllu stússinu skaut afi á sig koníaki sem hann geymdi í fataskápnum sínum úti í horni. Þetta þótti ömmu nú ekki passlegt svona á jólum og sagði ævinlega "hvunær ætlar þú að læra að fara með vín eiginlega.. Þolleifur?" - þá fussaði afi og sagði: "þó ég verði hundrað ára þá ætla ég ekki að læra það". Fékk sér sitt koníak og dáðist að seríunum. Búinn að steingleyma erfiðinu við að koma þeim saman.

Þar til skyndilega heyrðist smellur og í ömmu gall "þar skaut Villi"!!

Svo komu jólin.