Feitir bissnessrefir rífa í sig eggin og skilja hænurnar steingeldar eftir.

Fréttirnar af þeim Wernerbræðrum - Samsonum og þaðan af meiri bisnessrefum sem fara inn í fyrirtæki "taka til" og láta sig svo hverfa minnti mig á barnæsku mína.

Já ég stundaði "sambærileg viðskipti".

Í þá daga var ég ávalt með föður mínum í vitjunum á sveitabæjum um sveitir Eyjafjarðar. Ég var ekki hár í loftinu en þeim mun kraftmeiri. Eitt af áhugamálum mínum var að þefa uppi hænsnakofann á bænum og taka svo til hendinni við að þvo og þrífa hænurnar. Það hjálpaði mér að ég var ekki hár í loftinu og gat því auðveldlega smeygt mér innum þröngt gatið á hænsnakofanum.

Hófst svo böðunin - eða "tiltektin" eins og það heitir á bissness máli nútímans. Sjálfsagt hef ég talið þessar aðgerðir mínar til þess fallnar að auka afurðir hænsnanna - svona "chickensave".

Auðvitað voru hænurnar ekki ánægðar með slíkar heimsóknir og voru ansi mikil læti á meðan á tiltektinni stóð - og alls ekki var þeim eðlilegt að vera baðaðar. Þær flögruðu því brjálaðar um kofann í viðleitni sinni við að komast undan þessum skaðræðis ref sem þarna var kominn. Og sem sjálfur var auðvitað út ataður í hænsnaskít og fiðri - þó með bros á vör og fullur áhuga. Barnslegum áhuga.

Og eigendurnir - bændurnir -  voru auðvitað vonsviknir - enda lagðist varp niður um langt skeið og sumar gáfust hreinlega upp - urðu steingeldar. Segja má að slíkar heimsóknir hafi í raun verið skelfingin ein fyrir afkomu viðkomandi hænsnakofa - og hreint eggja-gjaldþrot legið í loftinu - með öllu fiðrinu og gagginu.

En það varð þó hænsnaræktinni og eggjaframleiðslunni til lífs að ég óx - stækkaði og á endanum komst ég ekkert inn um þröngt hænsnagatið. Þá tóku önnur "viðskipti" við og sem fjallað verður um seinna.

En því miður stóðu bankarnir galopnir fyrir bissnessrefina-  sem þangað tróðu sér inn - spikfeitir og gráðugir sem létu sér þó ekki nægja að "taka til" heldur átu þeir eggin og skildu hænurnar geldar eftir - og okkur bændurna með sárt ennið og kostnaðinn við að byggja upp nýjan stofn.