Leikræn tjáning íslenska landsliðsins.

Fátt finnst mér hallærislegra en fótboltamenn að kreista fram leikræna tjáningu. Forsíða Fréttablaðsins í dag er dæmi um það. 

Og margar útgáfurnar af leikrænni tjáningu hefur maður auðvitað séð. Einhverju sinni rugguðu leikmenn ímynduðu barni og svo auðvitað danssporin og mjaðmahnykkirnir. En ég spyr, hvert skyldu þeir benda ef t.d. líkja ætti eftir meðspilara sem "kæmi út úr skápnum" - eða hreinlega leikmaður gengi alla leið og færi í kynskiptingu - já þá væri gaman að sjá hverjar handahreyfingarnar væru.....svo ekki sé minnst á hvaða tjáningu íslenska landsliðið hefði notað ef Georg Best hefði verið íslenskur leikmaður og þjálfari, en hann drakk sig jú í hel. Kannski skálað út í loftið? tja....maður spyr sig.

Nóg var auðvitað að leika með sorgarband - það þurfti ekkert að "benda fólki á" hvað verið væri að meina með því.

En þetta með líkingamálið er nefnilega nokkuð sem fótboltamenn ættu bara að leggja á hilluna. Það er mín skoðun.

Athugasemdir

[Jón Steinar Ragnarsson, 14.9.2007 kl. 00:42]

Eitthvað tuldraði Jessi um að iðka réttlæti sitt öðrum til sýndar.  Mig minnir meira að segja að það hafi verið blásið í lúðra þarna eins og fyrir Faríseunum forðum, þegar þeir gáfu ölmusur.

Annars held ég að þetta hafi verið græskulaust og vinarhót í grunninn.  Við getum ekki búist við að þeir séu vel að sér í dogmanu þessir físísku jöfrar.

Afi sagði við frænku mína, sem sýndi honum stolt verðlaun fyrir skíðaafrek.  "Jamm, sumir hafa það í fótunum, sem aðrir hafa í höfðinu."