Formaðurinn minn var bestur. En ekkert jafnast á við skjöldótta kú í íslenskri sumarnótt.

Það var eitt sinn maður á Akureyri sem var ástfanginn af skjöldóttri kú - ekki svona kynferðislega - heldur var hér um hreinræktaða platónska ást að ræða. Sönn og falleg ást. Um helgar gerði maður þessi sér þann dagamun að dressa sig upp í teinótt jakkaföt - kaupa blómvönd og skella sér í Sjallann - og á meðan dansinn dunaði og Ingimar hélti uppi fjöri geymdi kall blómvöndinn í innanávasa frakkans. Þegar dansleik lauk skellti maðurinn sér í frakkann og gekk út í bjarta sumarnóttina ánægður - ilmur var af sumri og fuglasöngur í lofti og geislar sólar léku við Hríseyjartoppa - þá fékk maðurinn sér leigubíl og brunaði með honum á móts við skjöldóttu kúna - sem líkt og samkýr hennar lá og jórtraði í haganum - enda sumarið yndislegt og rómantískt. Maðurinn bað leigubílstjórann að stöðva bifreiðina í vegakantinum - stökk yfir skurðinn og klofaði girðinguna - rétti fram blómvöndinn og settist á þúfu - þarna átti hann svo fallega stund og horfði á skjöldóttu kúna mjatla á blómvendinum - bæði þegjandi en eitthvað svo sátt við lífið - engar áhyggjur - ekkert vesen. Og á meðan beið leigubíllinn - og engra spurninga var spurt.

Þessi saga kemur stundum upp í huga mér þegar ég les fyrirsagnir eins og "mín kona sigraði" - "Ingibjörg var best" - "Steingrímur var stórkostlegur" - já ekki þarf skjöldótta kú til að fólk sitji agndofa yfir ágætum síns "manns".

Já- svo er nú það með náttúruna.