Ánægja Bolvíkinga, atriði úr Amerískri fangelsismynd

Það er ákaflega ánægjulegt að loks skuli eiga að gera göng milli Bolungarvíkur og umheimsins. Ég er þess fullviss að göngin eigi eftir að skila sínu - vonandi bara í rétta átt.

Mér datt hinsvegar í hug atriði úr Amerískri fangelsismynd þegar ljós var að Sturla ætlaði að láta til skara skríða - og fögnuður Bolvíkinga varð mikill. Það er nefninlega svo að Bolvíkingar eru búnir að bíða og bíða, já bíða og bíða og bíða eftir þessum göngum - sem síðan verða gerð, á stað sem vart er hægt að tala um sem besta kost. En af því að Bolvíkingar eru búnir að bíða svo lengi þá þyggja þeir það sem þeim er fært.

Og hér komum við að fangelsismyndinni - jú, jafnvel harðsvíruðustu og kynvissustu kallarnir fá sér stundum á broddinn á kostnað minni samfanga - ekki af því að þeir séu kynvilltir - nei bara af því að það er næstbesti kosturinn - Besti kosturinn er bara ekkert í boði. Það sama á við um göngin til Bolungarvíkur. 

Það er mín túlkun á stöðunni.

Athugasemdir

[kolla (IP-tala skráð) 23.2.2007 kl. 10:07]

Það er nú óþarfi að taka svona sterkt til orða, maðurinn sem aldrei hefur mígið í saltann sjó og búið á mölinni mest alla ævi.