Það var þá - þegar menn voru menn, bílar voru bílar og konur voru þakklátar.

Þessi orð hrutu af vörum búðarkalls hér í bæ - sem ku kynþokkafullur í meira lagi og glæsimenni. Og áfram hélt hann líkt og klipptur út úr kennslubók fyrir verðandi húsmæður þar sem senan er "eiginmaður sitjandi í hægindastól að lesa blað, með pípu í munni og eiginkonan með svuntu að færa honum drykk á fati".

Og ég fór að velta fyrir mér hvort þetta ætti við rök að styðjast - hvort að þetta væri svona ennþá? Ég reyndar er engin karlremba og geri margt af sjálfsdáðum þegar konan biður mig um það.

Og áfram hugsaði ég. Það er líklegast fullt af körlum sem bíða eftir að maturinn komi fullbúinn á borðið - rjúkandi heitur og bragðgóður. Karlmenn sem henda sér í sófann þegar heim er komið - grípa í blöðin og hafa kveikt á sjónvarpinu til að missa nú ekki af neinu. Og sussa svo á börnin - sí masandi og truflandi - fyrir þreyttan húsbóndann. Já ég var í þungum þönkum. Sonurinn hafði skellt sér í sund og ég feginn - ómögulegt þegar börnin festast fyrir framan sjónvarpið - ómögulegt.

Það er um margt að hugsa þegar heim er komið. Amstur dagsins hefur bara þessi áhrif. Húsbóndinn þarf jú að bera megnið af áhyggjum heimilisins - það hvílir jú á herðum hans. Hann heldur þessu saman þó svo að ekki megi gera lítið úr hlutverki konunnar - nei ekki aldeilis. Já og talandi um hana - ég var ekki viss um hvort að hún var komin heim. Hafði amk ekki heyrt í henni.

...Ekki fyrr en hún kallaði...."drullastu nú uppúr sófanum - klukkan er að verða níu - slökktu á sjónvarpinu og reyndu að hundskast til að leggja á borð - eða varstu ekki búinn að elda? Guð minn góður - þú yrðir hungurmorða ef færi burtu í nokkra daga....."

 

Hættulegasti morðingi Finnlands að losna út - lífstíðarfangelsi þýðir ekki lífstíðarfangelsi.

Árið er 1988. Sunnudaginn 3 júlí eru Juha Valjakkala og kærastan Marita Routalammi á ránsferð um Svíþjóð. Þegar þau um tvöleitið um morguninn stela reiðhjóli í Åmsele í Vesturbotni sést til þeirra - sá er þeirra verður var hét Fredrick Nilsson og var 15 ára. Hann og faðir hans, Sten, keyrðu á eftir þeim á bíl fjölskyldunnar. Juha og Marita biðu þeirra í kirkjugarðinum í Åmsele.

Það sem gerist næst er með hrottalegustu morðum sem um getur. Þegar feðgarnir komu í kirkjugarðinn beið Juha með afsagaða haglabyssu og neyddi þá til að biðja um náð og miskunn. Svo skaut hann feðgana. Fyrst skaut hann föðurinn og þegar hann beindi byssunni að drengnum þá grátbændi hann Juha "ekki drepa mig, ég er bara 13 ára" en honum fannst sennilegra líklegra að morðinginn myndi gefa honum grið ef hann væri bara 13 ára. Juha skaut hann líka af stuttu færi. Tók feðgana af lífi.

Skömmu síðar kemur móðirin, Ewa Nilsson,  á reiðhjólinu sínu í leit að manni og syni - hún hafði heyrt skothljóð. Þegar hún reyndi að afvopna Juha sem var í óða önn að hlaða haglabyssuna á ný - þá tókst henni næstum því ætlunarverk sitt - en Marita kom í veg fyrir það þegar hún trampaði á fingrum eiginkonunnar þar til þeir brotnuðu hver af öðrum. Þá reyndi Ewa að komast í burtu á hlaupum - en Juha náði henni og skar hana á háls.

Heima á sveitabænum var yngri sonurinn, Anders 11 ára, ásamt félaga sínum - en þeir höfðu tjaldað úti í garði og sváfu - líklega varð það þeim til lífs að þeir sváfu.

 Nú er semsagt búið að náða þennan mann. Hæstiréttur í Finnlandi hefur náðað manninn og enginn fær að vita ástæður - en slíkar upplýsingar eru ekki opnar almenningi til skoðunar fyrr en eftir ákveðin tíma. Í tilfelli Juha eru það 60 ár!

Juha 1988

Juha varð á svipstundu átrúnaðargoð fjölmargra unglinga í Finnlandi - varð"svört hetja" og stúlkurnar sendu honum bréf í þúsundavís.  

 Juha 2007

Og nú spyr fólk sig - hví er verið að náða þennan mann - sem þó virðist ekki iðrast neins og talar um atburðinn án þess að sýna minnstu merki um slæma samvisku.

Já lífstíðar fangelsi þýðir bara "nokkur" ár í steininum" eða uþb. 6 ár fyrir hvert morðanna þriggja. Ódýrt er mannslífið.

I dag heitir hann Nikita Joakim Fouganthine og við skulum vona að honum verði ekki hleyp inn í landið - ef hann á annað borð óskar eftir því - eða er Ísland öllum opið dæmdum morðingjum og öðrum.....tja það mætti ætla eftir heimsók "líkmannsins" frá Litháen.

Veist þú fyrir hvað nafnið IKEA sendur?

Mér finnst gaman að lesa viðtöl við menn sem, þrátt fyrir að vera heimsins ríkustu, eru ekkert öðruvísi en þeir voru áður - og gleyma ekki uppruna sínum.

Ingvar Kamprad er slíkur maður - en Svíar kalla hann gjarnan "heimsins ríkasta smálending" en það er hann svo sannarlega.

Og til að undirstrika það þá skírði hann fyrirtækið IKEA = Ingvar Kamprad -  Elmtaryd och Agunnaryd en Ingvar stofnaði sitt fyrsta fyrirtæki og forvera IKEA í Elmtaryd í Agunnaryd sókn.

Já svo keyrir hann allsendis sjálfur í vinnuna og það á gömlum skóda....enginn bílstjóri...enginn BMW af dýrustu.....bara Ingvar sjálfur.

Hvernig væri nú að taka upp þennan sið á Íslandi??

Hannes Hólmsteinn fór á kostum sem Sigurður í Dal.

Mér leið einsog á leiksýningu á Skugga-Sveini þegar ég hlustaði á Hannes Hólmstein á Stöð2 fyrr í kvöld - og það þegar hann var að ausa úr viskubrunni sínum um loftlagsbreytingar eða gróðurhúsaáhrifin sem svo eru kölluð á stundum.

Jú hann veit sínu viti hann Hannes - og yfirleitt er hann að undirstrika það sem menn vita - benda á þekkingu manna er honum hugnast og treystir - segja frá fræðum og gæðum. En nú bar svo við að kallinn fór að tala um og nýta sér fávisku - vanþekkingu - ótraustar og illsannanlegar kenningar. Hann semsagt brá sér í gervi efahyggjumannsins. Þetta þýðir auðvitað á mannamáli að "fyrst hann er ekki sérfræðingur í þessum málum - nú þá er það auðvitað enginn - í það minnsta enginn jarðneskur".

En gott og vel. Gróðurhúsaáhrifin eru auðvitað ákaflega flókin og oftast er fólki bent á áhrifin sem hitnun jarðar hefur á t.d. bráðnun jökla.

Ég ætla hinsvegar að tala um annað sem sjaldnar heyrist. Það er tengsl við dýralíf sem lifir og þrífst á gróðri jarðar. Nú öll vitum við að plöntur taka upp C02 og nýta kolefnisatómin (C) sem orku - en losa síðan út 02 sem við síðan öndum að okkur sem súrefni. Við aukningu á C02 í andrúmsloftinu sem er jú sú gastegund sem einna helst veldur gróðurhúsaáhrifunum - þá eykst um leið aðgengi plantna að orkugjafanum sínum - nefnilega C02. Þetta þýðir að hver planta þarf ekki að geyma eins mikið af orku og þ.a.l. er orkuinnihald hverrar plöntu minna. En skiptir það einhverju máli? Jú, þau dýr sem lifa á viðkomandi plöntu þurfa því að éta meira - fleiri plöntur. Og ekki nóg með það - það er ljóst að plöntur muna fara að vaxa á stöðum þar sem þær annars hafa ekki vaxið - þetta mun að sjálfsögðu einnig þýða að dýr munu fara að flytjast búferlum - taka sér bólfestu á nýjum svæðum sem mun að sjálfsögðu valda gríðarlegum breytingum í vistkerfinu. Nagdýr munu að öllum líkindum stækka - borða meira og valda meiri skaða á þeim tegundum sem maðurinn ræktar t.d. kornmeti.

Og að segja líkt og Hannes gerði að við "getum ekki haft áhrif á þróunina" er eins og að segja fólki sem glímir við hjarta og æðasjúkdóma að engu máli skipti hvað það láti ofan í sig!!

Nei Hannes minn, ég held að þú sért fastur í dreymandi hlutverki Sigurðar í Dal í leikriti Matthíasar Jochumssonar þegar hann segir "vér þenkjum og ályktum en annar ræður"!!

Að vaða skít og skammast - Naggmús á sveimi fyrir Vestan.

Fátt finnst mér ömurlegra en þegar verið er skíta út náungann. Og það var ekki laust við að ég hafi fundið fyrir vorkunnsemi í garð greinarhöfundar þegar ég las grein eftir mann á bb.is í vikunni. Sá fer stórum og afar neikvæðum orðum um sitt eigið bæjarfélag og get ég ímyndað mér að þar fari bitur manneskja. Og ekki nóg með það - hann brýtur að virðist allar trúnaðarreglur við sinn eigin vinnuveitanda - og mér er til efins um að honum sé lengur vært í vinnunni....eða?

Og ekki nóg með það. Jú hann tekur sér ferð um nærsveitir, hvar hann ræðst á vin minn bónda þar í sveit. Og maður spyr sig, hvað vakir fyrir manninum - sem þó sjálfur hefur margoft þegið kaffi á bænum og slefað af þakklæti og auðmýkt - fyrir utan það að hafa um langt skeið búið og starfað í "sveitarfélaginu vonda".

Ekki vil ég nafngreina þessa vesalings manneskju - og ætla því bara að kalla hana Naggmús hans son.

En margir hafa auðvitað lent í djúpum skít. Ég man alltaf eftir því þegar góður vinur minn ætlaði að hjálpa föður sínum að sjúga skít úr haughúsi fyrir norðan. Fengu þeir feðgar lánaða haugsugu og hófu verkið. Sá gamli fór í galla og dembdi sér ofan í haughúsið - ætlaði að stýra túðunni - en piltur var á stjórntækjunum. "Ræs" heyrðist úr haughúsinu og piltur ræsir. Svo líður og bíður - og piltur kíkir ofan í haughúsið við og við. Gamli veifar til hans af ákefð og er piltur ánægður hve vel gengur og hvað faðir hans virðist vera ánægður með starfið - klofvega á túðunni. Eftir nokkra stund kemur eigandi haugsugunnar aðvífandi - horfir niður í haughúsið og tekur svo stökk að haugsugunni og slekkur á græjunni - "hvurn fjandann ertu að gera" segir hann....."þú ert með hana á dælingu - á blæstri" segir hann og mátti litlu muna að sá gamli drukknaði í skítnum. Hann náði að læsa sig klofvega á túðuna og sveiflaðist með henni um haughúsið - ýmist á kafi eða ofna skíts - ekki ósvipað Sæmundi Fróða á selnum forðum daga. En það var fegin manneskja sem dregin var upp úr skíthúsinu og hreinsuð.

Já það er betra að fara varlega þegar vaðið er í skít upp fyrir axlir.....

Afhjúpaður við kjólakaup - kvenlegt eðli í súkkulaðilandi.

Ég komst í'ann krappann - þar sem karlmennskan ræður ríkjum - í heimabæ jakkafatanna og formlegheitanna - í Brussel.

Ég fór utan að hitta nokkra kollega - ræða málin og spekúlera - kynna niðurstöður og taka þátt í Evrópumálunum. Já ég fór til Brussel. Hafði að vísu komið þar áður en fannst lítt spennandi - kannski vegna þess að ég hafði engan tíma til að skoða - bjó og fór á fund í ESB hverfinu - sterílu og ljótu.

En nú hafði ég auka tíma - tíma til að labba og skoða. En fyrst var það fundurinn með skriffinnunum - bírókrötunum. Í háreistu húsi sem ekki hafði nokkra hlýju settumst við á fund. ESB fulltrúinn var ung kona sem augljóslega var þreytt - ofurþreytt og stressuð. Ég kveikti á tölvunni - hugðist taka á móti mikilvægum sendingum - enda tæknin svo mikil að maður þarf ekkert að detta úr sambandi þó maður sé í útlöndum.

Og til mín streymdi tölvupóstur. Fyrst kom eitt bréf frá "Edinborgarhúsinu" á Ísafirði. Ég opnaði póstinn og reyndist hann vera frá fínni frú sem músíserar í "Skugga-Sveini" - og hljóðaði uppá að ég skyldi kíkja í flottustu fatabúð Brussel borgar ef ég hefði tíma. Nú, jæja hugsaði ég og einbeitt mér að fundinum. Kollegarnir sem sátu mér við hlið skildu auðvitað ekki skilaboðin - enda á íslensku. Karlmenn frá skotlandi - Frakklandi og Noregi.

En þá kom gusan - tölvubréfin streymdu inn - öll merkt "Edinborgarhúsinu" - ég hélt að um bilun væri að ræða - og ákvað að opna þau til að kanna vandann - og þá byrjuðu myndirnar af skjótast fram - af gullfallegum stúlkum í kjólum! og undir stóð - "þessi er fínn" ...."líst betur á þann númer tvö"....og svo framvegis. Kollegarnir í jakkafötunum kímdu - horfðu á mig kankvísir þegar ég lokaði myndunum einni af annarri.

Svo lauk fundi - og glósurnar byrjuðu fyrir alvöru..... "mikið hefur þú bætt á þig...ertu kominn í D-skálar..." ... og ólmir vildu þeir fara með mér í kjólabúðina - sáu svo vel fyrir sér íslendinginn í rauðum blúndukjól - eitthvað svo jólalegur - með belgískt súkkulaði á milli fingra.

Og auðvitað reyndist mér gjörsamlega ómögulegt að fara inn í nokkra búð - ávallt hafði sá franski orðið og talaði með öllum öngum við afgreiðslustúlkurnar  - benti á mig og svo greyp hann um mitti sér og veifaði frá sér....og afgreiðslustúlkurnar brostu - litu á mig, kinkuðu kolli og brostu til mín með meðaumkun...og ég skildi ekki orð.....

Já - það var ekki laust fyrir að frúin í Edinborgarhúsinu hafi gert mér lífið erfitt í borg bírókratanna - og nú er maður stimplaður "the Icelandic transverstite".....

 

Það sem vel er grafið geymist vel!

Í kvöld er frumsýning á Skugga-Sveini. Örlar á stressi og spenningi - það er gott. Veður er vont og minnir sjálfsagt um margt á líf þeirra útilegumanna - það er líka gott.

Fyrstu setninguna skrifaði ég í fyrradag. Nú er frumsýningin afstaðin og reyndar sýning nr. 2 líka. Jón minn sterki er búinn að rífa kjaft og fá flengingar - en ótrauður heldur hann fram ágæti sínu.

En það sem ég sagt vildi hafa er að Matthías spilaði ákveðna rullu í hugum margra krakka fyrir norðan - ekki beint sjálfur heldur húsið hans sem stóð og stendur enn á stöllunum fyrir neðan kirkjuna - Sigurhæðum. Háreist hús á fallegum stað. Þar grófum við okkar fyrstu flösku - ef svo mætti að orði komast. En áður en maður komst á innkaupa-aldurinn þurfti að fá einhvern til að kaupa fyrir sig flösku - kryppling eða aumingja eins og stundum var sagt. Og fenginn varð að fela - ekki þorði maður með hann heim. Og því lá ágætlega við fela við rætur húss Matthíasar - sem stóð jú nærri bænum og var í leiðinni heim.

Í þá daga voru menn ekkert fjasask þetta með eðalvín og ártöl - nei, vínið var "Stjáni bróðir" - kínverskt rauðvín eða krypplingur. Ekkert flóknara en það. Að vísu var maður á þeim tíma líka sannfærður um að hvorki pabbi né mamma kynnu að telja - því við og við hnuplaði maður kirsuberja vínflösku úr heimilisframleiðslunni....dísætu og drakk af stút í lystigarðinum sem konurnar gerðu um árið.

Það var í þá daga - þegar fjársjóður var ennþá grafinn. Flöskur og bara allt sem átti að geymast til betri tíma. En auðvitað var best að muna vel og leggja á minnið hvar gröfturinn átti sér stað - því annars varð veiganna ekki neitt né afraksturs notið. Og stundum urðu það einmitt örlög greftrunar - "líkið" bara fannst ekki aftur. Ætli maður eigi ekki eina eða tvær flöskur ennþá grafnar á góðum stað við rætur Matthíasar.....

En verri voru þó hremmingarnar sem Taui vinur minn lenti í. Hann eins og svo margir fór í unglingavinnuna - sem hét einfaldlega vinnuskólinn í þá daga - enda var maður undir húðlatri stjórn góðra manna - Bjössa Sverris og Sigga Davíðs....og lærði vel til verka - við að hesthúsa einni með öllu og lítilli kók....en það er nú önnur saga. En hvað um það, aumingjans Taui hafði reitt arfa allan liðlangan daginn þegar verkstjórinn kom á landróvernum og deildi út launaumslögunum - en í þá daga fengu menn borgað í peningaseðlum. Taui greyið, ekki með vasa á buxunum og í skítugum jakka tók á það góða ráð að grafa umslagið - á góðum stað í útjaðri garðsins - kirkjugarðsins. Lagði vel á minnið hvar staðurinn var og ætlaði svo að sækja fenginn að loknum vinnudegi - og njóta erfiðisins með ljúffengum ís og gúmmelaði.

En aldrei fann Trausti ræfillinn staðinn - "leiðin voru eitthvað svo lík" og ómögulegt var að átta sig á staðsetningunni.....já þetta var launalausasti mánuður Taua - sem í dag skilst mér að geri það gott í Könudu.

Já - minningar um Matthías ylja manni.

Skugga-Sveinn á fjölunum fyrir Vestan. Litli Leikklúbburinn með metnaðarfulla sýningu á haustdögum.

Ekki veit ég hvort að tilviljun ein réð því að ég var fenginn til að koma á eina æfingu með Litla Leikklúbbnum (LL) á Ísafirði og lesa hlutverk "Jóns sterka" í Skugga Sveini - en það sumsé gerðist og nú er ég "orðinn Jón sterki...".

Aldrei, aldrei fyrr hef ég nálægt leikhúsi komið - í það minnsta ekki baksviðs né á sviði. En nú er ég sem sagt kominn í hlutverk í Skugga Sveini sem LL er að setja upp undir stjórn konu minnar Hrafnhildar Hafberg.

"Nú,nú - seisei, varla hefur það verið mikil breyting" segja sumir, "þú ert líklega undir sömu stjórn á æfingum líkt og heimavið". Og auðvitað er það rétt. En munurinn er bara sá að nú býr aumingjans Hrafnhildur með okkur báðum.... "Jóni sterka og mér" - eins og það hafi nú ekki verið nóg að búa með mér einum - þó ég sé ekki ýmist staddur á "grasafjalli að gutla við grefils fitl í sólskyninu" eða "að berja danskinn á Bakkanum" líka líkt og Jón sterki......

En Jón Sterki er skemmtilegur karl, þó mestur sé hann í kjaftinum - eins og Sigurður á Dal bendir réttilega á í leikritinu. Hann er hrokagikkur hinn mesti - lítur stórt á sig - og rífur kjaft við menn og málleysingja. En þegar á hólminn er komið þá.....

Já - ég held að þetta verði hin mesta skemmtun. Og upplifunin að fá að taka þátt í þessu felst ekki síst í því að maður fær nýja sýn á hið hversdagslega - þ.e. samferðafólkið. Í hlutverkunum eru nefnilega einstaklingar sem maður á förnum vegi þekkir sem sjúkrafluttningamann - bóksala -  tölvunörda og guð má vita hvað. Skemmtilegur hópur sem umbreytist í útilegumenn - lögréttu og sýslumenn - bændur og búalið. Meira að segja Hólasveinar eru þarna komnir ljóslifandi og syngjandi í þokkabót! Já, það er ekki amalegt að vera með kennslustöðu við Hólaskóla og kynnast þeim Hólasveinum eins og þér létu hér á árum áður - syngjandi glaðir og kokhraustir - eða eru þeir kannski ennþá svona....?

Leikmyndin mun vekja eftirtekt enda um nýstárlega hugmynd að ræða sem miðar að því að heiðra minningu Sigurðar málara Péturssonar - skemmtileg útfærsla hjá honum "Jóni Sigurpáls vip.hon.art." Já hún á eftir að koma skemmtilega á óvart þessi sýning.

Það passar vel að sýna Skugga Svein í nýopnuðu Edinborgarhúsinu eftir miklar endurbætur - stórglæsilegum húsakynnum LL - en þegar húsið var opnað á sínum tíma var það einmitt Skugga Sveinn sem var fyrsta sýningin.

Nú er bara að sjá hvort fólk mæti..... en frumsýningin er 17. nóvember....

Helvítis englarnir.

Mér finnst hún um margt kómísk - umræðan um Hells Angels og heimsóknartilraunina til Íslands. Ekki það á hér sé ekki um alvarlegt mál að ræða - nei, bara það að þeir skuli vilja koma til Íslands.

Mér finnst það í raun álíka gáfulegt og að 4x4 jeppaklúbburinn stofnaði útibú í Vatíkaninu. Málið er einfalt - það frýs undan þeim þegar þeir þjóta um götur bæja og þorpa íklæddir leðurvestum og berhausaðir. Eða ég geri ráð fyrir að þeir séu mótorhjólagæjar.

En ef markmiðið er að stunda glæpi þá finnst mér það ennþá fáránlegra að koma til Íslands. Ekki ætla þeir að fara "huldu" höfði - merktir í bak og fyrir - með saumaða leppa á skinnvestum sem segja til um hvort þeir hafi drepið mann. Líklegast segja þessir leppar líka til um hvort þeir séu hættir með bleyju - í það minnsta er nóg af miðum á vestunum.

Nú, svo er auðvitað illfært víðast hvar um landið - í það minnsta fyrir Harley Davidsson. Ekki ætla þeir að setjast á Yamaha YZ eða Enduro torfæruhjól til að ræna sjoppuna á Flateyri.....En ef svo væri þá verða þeir auðvitað að velja réttan árstíma til að sitja ekki fastir á Hrafnsfjarðarheiðinni....

Já flott verður líklega íslandsdeildin - í Millet úlpum skreyttir með hrafnsfjöðrum pikkfastir á þorskafjarðarheiðinni.

Á rauðu í Reykjavík - rómantísk upplifun landsbyggðarmannsins.

Það er guðdómlegt að koma á höfuðborgarsvæðið. Ekki bara út af perlunni, kránum og ráðhúsinu - Nei, vegna þess að það er svo margt fólk þarna fyrir sunnan.

Að sitja í bílnum á rauðu ljósi og fylgjast með náunganum í næsta bíl - eitthvað svo innilegt og notalegt. Aldrei beint einn - en samt eitthvað svo í friði. Svona stórbæjar bragur. Iðandi mannlíf og allir á leiðinni eitthvað - eitthvað annað?

Þetta er svo skemmtilega öðru vísi en hérna á landsbyggðinni. Hér eru við að glíma við fámennið og náttúruna - glíma við veðrið og ófærðina - fjöllin og firðina - endalausu. Aldrei stopp á rauðu ljósi - enda engin rauð ljós að stoppa á. Tja, nema kannski gömlu gatnaljósin í Bolungarvík þar sem hægt væri auðvitað að hafa kerti fyrir fólk að kveikja ef áhugi væri fyrir hendi - svona "rómó á rauðu í Víkinni" - í ástarvikunni.

Nei - ég segi - Reykjavík hefur rómantíkina. Að sitja í biðröð á háanna tíma er auðvitað ekkert annað en yndislegt og eykur alla samkennd borgaranna. Ekki þessi ömurlega einvera með vondum vegum og vegleysum líkt og hér fyrir Vestan og víða á landsbyggðinni.

Ég legg því til að við hættum þessum að hugsa um mislæg gatnamót - sundabraut og undirgöng. Höldum sjarmanum í Reykjavík - nándinni og náungakærleikanum lifandi. 

Einbeitum okkur frekar að því að eyða einsemdinni úti á landi  - þverum firðina og borum fjöllin - sýnum samkennd - keyrum saman - bíðum saman - heilsumst og verum vinir. Eins og á höfuðborgarsvæðinu.

Tökum ekki mark á Bjarka Tryggva, söngvaskáldinu góða sem gaf út plötuna "einn á ferð" - verum saman - ekki ein!