Fast þeir sóttu sjóinn....grásleppufeðgar draga björg í bú.

Þungbúinn dagur með súld og  gráma. Ég átti leið út hlíðina - um Hnífsdal og við mér blasti Óshlíðin. Vegavinnutæki stóðu mannlaus við yfirgefin hesthús - það eru breytingar í aðsigi - gera á göng til að hleypa lífi til Bolungarvíkur - eða frá - lífi sem vonandi smitar norðanverða Vestfirði alla - á suðurfirðina er ófært - þar er líf - bara ótengt líf.

Óshlíðin var óárennileg í grárri birtunni og skítugir taumarnir láku ofan hlíðina og hálfþöktu snjóinn sem máttlaust reyndi að varpa birtu inn í drungann. Líflaust var orðið sem kom upp í hugann.

Í allri deyfðinni - lífleysinu - sá ég mótorbát kljúfa öldurnar - Sjöfn - um borð glitti í feðga - grásleppufeðga. Fast þeir sóttu sjóinn og drógu net - létu grámann ekki draga úr sér kraftinn heldur hleyptu kappi í kinn - bitu fast á jaxlinn og drógu. Af eljusemi létu þeir norðanvindinn og báruna ekki trufla sig og bláar tunnur á þilfarinu voru merki um dýrmætan afrakstur - aflann - grásleppuhrognin.

Og þegar rýnt var í öldurnar mátti sjá belgina - velkjast um í öldurótinu - merkta eigendum sínum og til merkis um net þeirra feðga - til merkis um vinnusemi og elju - svo langt sem augað eygði. Enginn bilbugur á þeim feðgum - jaxlar sem vita hve mikilvægt það er að leggja ekki árar í bát - mikilvægi þess að draga björg í bú - halda í hefðina. Róa.

Já andstæðurnar voru miklar í gráu landslaginu - lífsbaráttan svo nálæg. Og pólitískt argaþrasið í Bolungarvík svo langt í burtu.

Athugasemdir

[Bryndís G Friðgeirsdóttir, 9.5.2008 kl. 22:16]

Já Tolli, það er yndislegt að heyra þá grásleppufeðga ræða um aflabrögð að loknum róðri, með sjávarseltu í hári og sólskin í augum.  Mikið eru þessar elskur annars þreyttar í öxlum og mjóbaki þegar dagur er að kveldi kominn.  Þetta eru hetjur hafs. Ég elska þá báða.