Góður vinur minn Bobby Fischer látinn. En við látum ekki deigan síga - tökum fleiri uppá arminn!

Vinskapur okkar Bobbís var nú líklega eins og vinskapur hans við þorra Íslendinga - svona bara í aðra áttina. Hann þekkti mig ekki neitt og vissi ekkert að ég væri til en ég þekkti hann - hann var Íslandsvinur.

Við Íslendingar höfum verið nokkuð duglegir að taka okkur vini og koma á þá íslenskum ríkisborgararétti.

En út frá viðskiptalegu sjónarhorni er þetta auðvitað taprekstur. Við fáum ekkert í staðinn - dúndrandi gjaldþrot.

Ég get nefnt dæmi úr íþróttaheiminum: Dúrananó sem kom frá kúbu - Alfreð Gísla fékka'nn til KA og í landsliðið - þar lék hann nokkra áhugaverða leiki, þakkaði fyrir sig og er horfinn. Týndur sonur. Gufaður upp.

Ég get nefnt dæmi úr menntaheiminum "hjálpum til náms..": Tengdadóttir ráðherra fær ríkisborgararétt á mettíma til að komast í nám í útlöndum. Búmm. Horfin.

Hingað og ekki lengra segi ég.

Förum út í alvöru bisness - græðum á þessari "góðmennsku" og rukkum fyrir greiðann. Seljum ríkisborgararéttinn dýrum dómum til þeirra sem nenna ekki að bíða og eiga monnípening.

Og ekki er úr vegi að slá tvær flugur í einu höggi - taka við liði sem aðrir vilja losna við - t.d. gamla einræðisherra.......OJ Simpson er víst á lausu - hann gæti innleitt "amerískan fótbolta".....

nú eða....handboltamenn sem eitthvað geta og endast nokkrar keppnir..... það gerðu Spánverjar með góðum árangri.