Misþroska karlmaður.

Ekki veit ég hvort að fyrirsögnin á við um mig - en ég ætla í það minnsta ekki að dæma um það. Hitt er annað mál að hér er um ákveðið vandamál að ræða - sem auðvitað margir góðir menn gera sér full grein fyrir - þegar þroska er náð.

Ég átti skemmtilegt samtal við vin minn í dag þar sem bar á góma seinni barneignir - þ.e. þegar menn taka upp á því að eignast börn eftir margra ára hlé - og þá er um annarskonar spenning að ræða - enda þroskinn meiri en þegar "prufukeyrslan" gaf af sér afkvæmi. Karlmenn eru nefnilega ákaflega misþroska. Þeir þroskast nefnilega yfirleitt fyrst í neðra - áður en þroskinn nær upp í toppstykkið. Þetta lýsir sér auðvitað í því að svo virðist sem hegðun og atferli öllu sé stjórnað að neðan - menn stjórnast af "litla heila" - og sumir reyndar lengur en aðrir.

Ekki síður áhugavert er þetta með framhjáhald. Þar eru karlmenn margir hverjir ákaflega lúnknir. Heillast einhvernvegin alltaf af öðrum konum en sinni eigin - einskonar "skáta" tilhneiging - "vera ávallt tilbúinn" - en auðvitað öfugsnúið og kjánalegt - en það er þetta með þroskann - þörfin fyrir að stelast er jú svo sterk  - menn þurfa sumir jafnvel á hjálp að halda - misskilja það náttúrlega og ná sér í "viðhald".  Og mér auðvitað krossbrá þegar ég ætlaði í mína gufu í kvöld og sá að sundlaugarvörðurinn hafi límt miða á gluggann þar sem lesa mátti "lokað í kvöld vegna viðhalds" - já hugsaði ég - er þetta ekki aðeins of mikið af upplýsingum......

Já karlmannsskepnan er undarleg - af því verður ekki skafið. Og allt sem skilur okkur að er eitt vetnisatóm - já það er ekki meiri munur á kynsterunum  - kannski ekki skrítið þó sumir ruglist í ríminu og "villist" af leið.

Athugasemdir

[Þorleifur Ágústsson, 23.8.2007 kl. 23:07]

ja sæll meistari  - jú rétt er það, fyrirmyndin er þekkt. Og ekki skánar það við 30% niðurskurð.....

[Björg F (IP-tala skráð) 23.8.2007 kl. 23:19]

karlmenn eða konur.. hvort öðru minni skárra þegar kemur að framhjáhaldi.. mér er meiri spurn.. hvað liggur´raunverulega að baki... er okkur kannski ekki í sálarboðið að bindast einum til æviloka? Erum við að setja sál okkar í fangelsi með því? Þar sem hún svo finnur sig endalaust knúinn til þess að sleppa úr prísundinni..?